Οι άστεγοι έχουν ταυτότητα

Ο δρόμος, είναι το σπίτι τους. Το κρύο, η βροχή κι ο καύσωνας, οι καλύτεροί τους φίλοι. Βρίσκονται μόνιμα στις σκοτεινές γωνιές της πόλης, τη στιγμή που οι περαστικοί τους προσπερνούν, είτε αδιαφορώντας, είτε χωρίς καν να τους προσέξουν. Οι άστεγοι των Αθηνών, όμως, είναι άνθρωποι με ταυτότητα.

Για τον Ηλία, τον Παναγιώτη, τον Γιάννη και την κυρία Ελένη, ο χρόνος περνά καθημερινά χωρίς τις εκπλήξεις της καθημερινότητας. Το δρομολόγιο είναι το ίδιο. Ενα συσσίτιο στον δήμο, ένα κέρμα που θα τους δώσει κάποιος περαστικός, μία γόπα από το πεζοδρόμιο που ακόμα σιγοκαίει, για να την καπνίσουν. Κι ύστερα, στο ίδιο "κονάκι". Στο παγκάκι, ή στο απάγγειο κάποιου κτιρίου του κέντρου.

Τα όνειρα τις νύχτες, ίσως διαταραχθούν από ένα ακόμη επεισόδιο. Ενα μαχαίρωμα, κάποιος πυροβολισμός και μετά η σειρήνα του περιπολικού. Όλοι τους, όμως, πριν από αυτή την κατάληξη είχαν σπίτι. Είχαν οικογένεια. Είχαν δουλειά.
Η Κριστιάννα και ο Δημήτρης.
Η Κριστιάννα είναι 29 χρονών. Ήρθε από την Βραζιλία. Στην πατρίδα της ήταν δασκάλα σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Γνώρισε τον Δημήτρη, έναν 32χρονο τοξικομανή, που πριν "σβήσουν" τα όνειρά του, ήταν πρώτος μηχανικός στα καράβια.
Μαζί απέκτησαν ένα παιδί. Είναι 6 χρονών και ζει με τους γονείς του Δημήτρη. Οι ίδιοι, αφού περιδιαβαίνουν τους δρόμους του κέντρου, αναζητώντας φαγητό και λίγα χρήματα ζητιανεύοντας, επιστρέφουν κάθε βράδυ, στην "κρεββατοκάμαρά τους". Ένα υπαίθριο γκαράζ στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Η "ευκατάστατη" κυρία Ελένη
Είναι 75 ετών. Ζει ανάμεσα στα σκουπίδια και μαζεύει από αυτά ό,τι θεωρεί η ίδια πολύτιμο. Κι όμως, αυτή η γυναίκα, όσοι ξέρουν το ιστορικό της, μας λένε ότι είναι ιδιοκτήτρια τεσσάρων κατοικιών.
Ζούσε μαζί με την μητέρα της κι όταν την έχασε, άλλαξε η ζωή της. Δεν είχε κάποιον άλλο στον κόσμο. Περιπλανήθηκε μέρες στους δρόμους της Αθήνας και τώρα, ζει μόνιμα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Κοιμάται πάνω στον σωρό από τα σκουπίδια. Γι’ αυτήν όμως είναι η περιουσία της. Τα πολύτιμα αντικείμενα που μαζεύει.
Κάποιοι της φέρνουν φαγητό από τον δήμο. “Έχουν βάλει στο μάτι τα σπίτια της αυτοί οι καλοθελητές που της φέρνουν φαί", λένε οι καταστηματάρχες της περιοχής.

Ο Ηλίας από την Άρτα
Ο Ηλίας χθες είχε γενέθλια. Έκλεισε τα 36. Ούτε καν το θυμότανε όμως. Παιδί χωρισμένων γονιών, έφυγε από το σπίτι του, καθώς δεν μπορούσε, λέει, να βλέπει άλλο τον αλκοολικό πατέρα του, να κακοποιεί την μητέρα του.
Πήρε τα λιγοστά του ρούχα και μέχρι πριν λίγο καιρό, ζούσε σε ένα παρατημένο φορτηγάκι στον Άγιο Αντώνιο. Φαίνεται όμως ότι η παρουσία του εκεί, "χάλαγε την ομορφιά" της γειτονιάς. Κι έτσι οι κάτοικοι, πήραν την "γενναία" απόφαση να τον διώξουν κι από εκεί. Τοξικομανής κι ο Ηλίας, ψάχνει όλη την ημέρα για τη δόση του. Τα βράδια, "φιλοξενείται" στην "καβάντζα" ενός άλλου νεαρού, επίσης τοξικομανούς, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Όταν η παραζάλη των ναρκωτικών περάσει, επανέρχονται στο μυαλό του οι σκέψεις που κάνει για το μέλλον."Θέλω να ξεφύγω", λέει, "και να βρω ένα σπίτι".


Ο "επαναστάτης" Γιώργος
Χθες το ασθενοφόρο, πήρε τον Γιώργο, από το "σπίτι του" στην πλατεία Κλαυθμώνος. Οι "γείτονές του", οι άλλοι άστεγοι, τον φώναζαν "αντάρτη κι επαναστάτη". Κι εκείνος, είχε να το λέει. “Ήμουν από τους πρώτους που πήρε μέρος στα γεγονότα του Δεκεμβρίου", λέει με περηφάνια. Πριν γίνει κι εκείνος άστεγος, είχε σπίτι και οικογένεια. "Η μοίρα μ’εριξε στο δρόμο", λέει, αλλά δεν παραπονιέται. "Καλά είναι κι εδώ, βλέπεις κόσμο. Τους αναγνωρίζω όλους. Ένα βλέμμα να τους ρίξω, θα σου πω αμέσως τι δουλειά κάνουν".
Τις περισσότερες φορές βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με χλευασμό. Τους προσπερνούν οι περαστικοί, προσπαθώντας να μην έρθουν σε επαφή μαζί τους. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η αδιαφορία των πολιτών και κυρίως των "αρχόντων", είναι μεγάλη. Ακόμη και τα κοντινά καταστήματα τροφίμων, δείχνοντας τη μεγάλη "ευαισθησία" τους, προκειμένου να πετάξουν στα σκουπίδια τα ληγμένα τρόφιμά τους, που συνήθως έχουν σαπίσει, τα μοιράζουν σ’ εκείνους.

Εικόνες της καθημερινότητας στο κέντρο της Αθήνας του 21ου αιώνα. Εικόνες ντροπής για την χώρα των Oλυμπιακών Aγώνων, που όταν τελέστηκαν, φρόντισαν επιμελώς να κρύψουν.
‘
Oπως κρύβονται αυτοί οι άνθρωποι, όχι όμως πίσω από μάσκες, όπως οι κρατούντες, αλλά για να προφυλαχτούν από τα στοιχεία της φύσης.


ΠΗΓΗ:http://www.zougla.gr/news.php?id=28963