Κηδείες Αστέγων: Έχει και ο θάνατος τις διακρίσεις του

Το γεγονός του θανάτου του Μάριου Σταυρολαίμη,, γνωστού θεατρικού επιχειρηματία και φιλοξενούμενου από το 2003 των ξενώνων του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων είδε το φως της δημοσιότητας μαζί με τη πληροφορία ότι το Ίδρυμα ανέλαβε τη κηδεία του. Σε κάθε περίπτωση συγχαίρουμε και επικροτούμε αυτή την ενέργεια. Απλά, αναρωτιόμαστε, αν στον αξιοπρεπή θάνατο έχουν δικαίωμα όλοι οι άστεγοι. Αυτοί που- ίσως- καθημερινά και σίγουρα ανώνυμα «φεύγουν». Kαι τελικά ποιος «πληρώνει τον βαρκάρη»;
Με συγκίνηση πληροφορηθήκαμε για τον θάνατο του Μάριου Σταυρολαίμη, γνωστού θεατρικού επιχειρηματία, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, στις 27 Ιανουαρίου 2010, σε ηλικία 88 ετών, όντας άστεγος και φιλοξενούμενος από το 2003 των ξενώνων του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όσο η υγεία του το επέτρεπε, πρόσφερε εθελοντική εργασία ψυχαγωγώντας τους άστεγους της πόλης. Τα τελευταία χρόνια ζούσε ιδιαίτερα μοναχικά, στους ξενώνες του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, διότι η υγεία του ήταν πολύ επιβαρυμένη και σπάνια είχε επισκέψεις αφού ελάχιστοι τον θυμόντουσαν.

Όμως, ο εκλιπών, μέσα στην ατυχία της ζωής του στάθηκε, στα ύστατα, τυχερός. Είχε τη τιμή να κηδευτεί! Ακούγεται, ίσως, υπερβολικό ή ειρωνικό αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα, που μάλλον ελάχιστοι γνωρίζουν. Οι άστεγοι που «φεύγουν» από τη ζωή, συνήθως μόνοι, αποκομμένοι από οικογένεια και αγαπημένα πρόσωπα, συνήθως χωρίς κανένας να το ξέρει -πάρα μόνοι αυτοί που συμβιώνουν τη μοναξιά του δρόμου – πολύ συχνά καταλήγουν στα αζήτητα, συχνά, φέροντας, την χαρακτηριστική ταμπέλα «αγνώστων στοιχείων». Έχει και ο θάνατος τις διακρίσεις του!

Το γνωρίζουμε το θέμα εκ των έσω. Κηδέψαμε και εμείς αστέγους. Άγνωστους. Συμπαραστάτες στη ζωή τους και στο θάνατο, ακόμα και όταν ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε στοιχεία της ταυτότητας τους για να έχει, τουλάχιστον, το πραγματικό όνομά τους, στο στεφάνι. Και κάθε φορά, βάζαμε βαθιά το χέρι στη τσέπη, όλοι μαζί, για να καλύψουμε τα έξοδα της κηδείας που κανονίζαμε να είναι όπως θα ήταν σε έναν δικό μας άνθρωπο.

Αυτά για την ιστορία.

Και τώρα θέτουμε το ερώτημα. Μήπως θα μπορούσε η πολιτεία να βοηθήσει σε κάτι; Ο Δήμος Αθηναίων, το Ίδρυμα Αστέγων, θα μπορούσε να συμβάλλει στην ταφή αστέγων που δεν έτυχε να είναι επώνυμοι και φιλοξενούμενοι του;

Γιατί τα δημοτικά τέλη όλοι τα πληρώνουμε . Το θέμα είναι ποιος τελικά αναλαμβάνει επίσημα και υπεύθυνα να «πληρώσει το βαρκάρι»;

ΠΗΓΗ:http://www.atticafreepress.gr/2010/01/27/4066/